Hoe groter de problemen, hoe groter de roep van de eurofielen naar een Verenigde Staten van Europa. Eerder schreef ik al een stuk over de grootste wens van de eurofielen, een federale Europese staat. Guy Verhofstadt en zijn clique dromen er van, eurosceptici hekelen het. Wat is nou een Nederland zonder eigen territorium, zonder eigen grenzen en zonder eigen beleid? Willen we echt lid worden van een groter geheel?
Allereerst is het belangrijk om te weten wanneer het nou precies gaat om een natiestaat. De definitie luidt als volgt: “Een natiestaat is een staat met één dominante natie, waarmee een soeverein territorium wordt geboden aan een bepaalde natie en haar culturele identiteit. Binnen deze staat leven ook mensen als minderheid met een andere nationale of etnische identiteit; buiten de staatsgrenzen vormen degenen die weliswaar tot de eigen natie behoren, maar niet op het grondgebied van de betreffende staat wonen, op hun beurt ook weer zulke minderheden.”
Waar wij Nederlanders misschien het nationalistische gevoel stukje bij beetje aan het verliezen zijn, is dat in Zuid-Europa wel anders. De Italianen en de Fransen zullen nooit hun eigen cultuur en taal afzweren, hoe wil je dan een gezamenlijke staat creëren? De volledige Europese Unie als één natiestaat zal dan ook nooit mogelijk zijn volgens de definitie, er is geen dominante natie en geen gemeenschappelijke culturele identiteit. Een Nederlander is geen Italiaan, een Griek is geen Pool en een Spanjaard is geen Zweed. De culturele verschillen binnen Europa verschillen zo erg dat een gelijkschakeling niet mogelijk is, hierin zit dan ook de essentie van de natiestaat. Een afgebakend cultuurgebied symboliseert ook de kracht van onafhankelijke staten. Zonder een dominante natie is er geen natiestaat, dat terwijl het Europese volk gezamenlijk gewoon geen dominante natie zou hebben.
Een land zonder grenzen is geen land, iets wat vele Brusselse federalisten vergeten. De het Schengenverdrag zijn de onderlinge grenzen al aardig vervaagd, maar formeel bestaan ze nog. Wanneer we geen grens meer hebben tussen Duitsland en Nederland, dan zijn we één land geworden. Het verdedigen van onze eigen grens is iets wat we eeuwenlang deden, tegen de Duitsers, de Fransen en de Spanjaarden. Waar we in 1648 zelf de natiestaat bedachten nadat we vrede sloten met de Spanjaarden, zijn we nu bereid om ons vrijwillig te vermengen met onze oude bezetters. Hypocriet toch?
Door de verregaande immigratie worden de Europese natiestaten verzwakt. De dominantie van oorspronkelijke naties vervaagd in steeds grotere mate en we komen terecht in een staat waar er geen dominante natie meer bestaat. Door een Europese eenwording in de vorm van een federale staat zal deze mix van dominante culturen volledig verdwijnen, de verspreiding van culturen en talen zal onstopbaar worden. De nationale identiteiten zullen na een voltooiing van de eurofiele droom volledig verdwijnen, de oorspronkelijke cultuur is weg. In Nederland zal er niet langer Nederlands worden gesproken, de Italianen zullen het ook maar moeten doen met de Engelse taal net als de Fransen.
Deze multiculturele staten tonen aan dat een mengelmoes van nationaliteiten door elkaar leiden tot een verzwakte natiestaat. Er is geen geheel meer, geen gezamenlijke taal, godsdienst en gebruiken. Multiculturalisme is de zelfmoordbrief van de natiestaat, landen als China en Rusland zijn geen geheel meer, maar een in stukjes gescheurd land met een gelijke regering.
Door de ongelimiteerde soevereiniteitsoverdracht zijn we het recht in eigen handen verloren. Wetten worden in Brussel bepaald en uitgevoerd, onze buren zijn letterlijk over ons gaan bepalen. Een natiestaat zonder ongelimiteerde soevereiniteit is geen soevereine natiestaat meer, is dat nou echt wat we willen? Door deze bemoeizucht wordt onze natiestaat verzwakt en verworpen.
In de historie zijn er pogingen gedaan om gezamenlijke natiestaten te creëren, neem als voorbeeld Polen en Tsjechoslowakije. Ten tijden van het interbellum bestond meer dan 40% van de bevolking uit burgers uit andere lidstaten. Deze zwakke natiestaten streefden toch naar een gezamenlijk geheel, iets wat ik de burgers van de EU niet zo snel zal zien doen.
Willen we nog iets redden van onze soevereiniteit, onze natie en onze grenzen, dan moeten we uittreden uit de Europese Unie. De verregaande Europese eenwording heeft ons in de problemen gestort, onze cultuur is verwaarloosd, de dominante natie is verzwakt en onze soevereiniteit is gelimiteerd. Door de EU te verlaten kunnen we weer eigen grensbeleid voeren, kunnen we over onszelf bepalen en blijft Nederland van de Nederlanders.
Ik droom van een Europa van natiestaten, voor de Brusselse fanatisten de grote vijand.
Zie ook: De Verenigde Staten van Europa
