Afgelopen woensdag was het dan zover, het Europees Parlement stemde over de Green Deal resolutie. Het plan van de Europese Commissie, inclusief klimaatpaus Frans Timmermans, werd met een grote meerderheid aangenomen. Het doel? Een klimaatneutraal Europa in 2050. Kosten? Ongeveer 11.000 miljard over de komende 30 jaar.
Waar Thierry Baudet nog voor gek verklaard werd met zijn 1.000 miljard, tekenden de Nederlandse partijen, met uitzondering van Forum voor Democratie en de SGP, met alle liefde bij het kruisje van de Green Deal. En wie gaat die 11.000 miljard ophoesten? U en ik, samen met alle andere 512,4 miljoen inwoners van de Europese Unie. De klimaatplannen in Nederland kunnen nu wel de prullenbak in, daar hebben we natuurlijk de Europese Green Deal voor. De Green Deal is weer puur een voorbeeld van de drang naar een gecentraliseerde macht in Brussel, parlementen van lidstaten worden buiten spel gezet en zullen maar moeten voldoen aan de weerzinwekkende klimaatbijbel van de EU.
Landen die het niet kunnen betalen of te grote belangen hebben bij fossiele grondstoffen? Geen probleem, daar hebben we uiteraard een transitiefonds voor opgericht, met een kleine 100 miljard euro er in, kleinigheidje vergeleken met de totale kosten natuurlijk. Maar als de Green Deal, waar dat transitiefonds toebehoort, bij de Europese begroting betrokken wordt, dan betalen wij dus de kosten voor landen als Polen. Echter, de Polen zullen dus ook zelf gaan meebetalen aan de transitievergoedingen, terwijl zij deze krijgen omdat zelf de energietransitie niet betaald kan worden. Wat gaat hier fout?
Buiten de gebruikelijke symboolpolitiek is er in de via de media gepropageerde informatie toch bijzonder weinig te vinden over kernenergie en nieuwe vormen van transport. Kenmerkend voor het huidige klimaatbeleid is de angst voor vernieuwing en in dit geval kernenergie. Door te investeren in nieuwe technische research zoals Thorium centrales en de Hyperloop kunnen er belangrijke stappen gezet worden in het reduceren van de CO2 uitstoot, het blijven vasthouden aan de huidige oplossingen toont de zwakte aan die heerst onder de klimaatreligie.
Hoe komt men bij die 11.000.000.000.000 euro? Het startkapitaal is 1.000 miljard, tot aan 2050 komt daar elk jaar 260 miljard bij. 260 miljard maal 30 jaar komt neer op 7.600 miljard. Tel daar het startkapitaal bij op en je zit al op 8.600 miljard, dat is nog zonder extra kosten zoals researchkosten en andere kosten die gepaard gaan met een bureaucratische organisatie. Die 11.000 miljard is dus helemaal niet gek, maar waarschijnlijk een kleine schatting.
Mijn voorspelling: 11.000 miljard is nog maar het topje van de ijsberg, samen zullen wij allen de kosten dragen van de nieuwe spelshow van de Europese Commissie. Klimaatneutraal bestaat niet, we moeten eens stoppen met de waanzin dat alles continu de schuld van de mens is. De temperatuur fluctueert door de eeuwen heen stelselmatig, we gaan van glaciaal naar interglaciaal, continu klimaatverandering. Eindresultaat van dit ambitieuze Europese project: minimaal 11.000 miljard euro aan kapitaalvernietiging, parlementen die buitenspel staan en geen klimaatneutraal Europa.
Zo krijgt klimaatsalafist Timmermans toch zijn zin, heeft hij toch nog enig succes geboekt na het verliezen van de kans om Commissievoorzitter te worden.
Zoals altijd met die grote plannen, waarbij de kosten betaald worden door mensen die er geen inbreng in hebben en de baten belanden bij diegenen die ze promoten gaat het erom de geld mallemolen nog sneller te laten draaien. De financieel-economische wereld heeft het heft in handen en wil dat steeds meer uitbuiten. Wat zich sinds Bretton-Woods ontwikkeld heeft is een soort maelstrom die de kosten centrifugaal verspreid maar de baten centripetaal naar zich toe haalt. Van buiten af lijkt het net andersom. De kosten worden centripetaal op de natie-staat verhaalt, terwijl de baten centrifugaal via the multinationals, het internationale bankwezen en tax havens word weggesluisd en weer terug komt om meer financiële, economische en politieke macht te kopen. Heel slim bedacht. Uiteindelijk moet het toch weer de andere kant op, zij het goedschiks of door een ineenstorting van het super aangejaagde ge-financieerde anti-economische beleid. Dat betekend teruggaan naar de basis van het begrip economie, financiering en materiële huishouding. Het is namelijk het kunstmatig opkloppen van de “money-merry-goround” die de productieve economie langzamerhand in de grond boort terwijl de opbrengst van die productieve economie steeds meer in dienst staat van de algehele sociaal-culturele verloedering en de exponentieel groeiende verkwanseling van energie, grondstoffen, sociaal kapitaal, het culturele erfgoed en de middelen tot overleving van het democratische bestel.